مدح و ولادت حضرت سجاد امام زین العابدین علیه‌السلام
نـزد کـریـمـانِ دو عـالـم خـوشه‌چـینم پـای بـسـاط اهـل بـیـت از راغـبـیـنـم بر پنجم شعبان گره خورده‌است دیـنم مدیـون خـیـر و لطف زین الـعـابـدینم از بـرکـتـش شد خانۀ مـولایـمان شاد آمـــد عــلــیِ دوم اربــاب، ســـجـــاد آمد به ما آمـوخـت طـرز بـنـدگـی را پـای مـنـاجـات و دعـا، پـایـنـدگـی را آورد با خـود راه و رسـم زنـدگی را آموخـت با رفـتار خود بخـشـندگی را ایثار و بخشش در وجودش منجلی بود کیسه به دوش نیمه شب، مثل علی بود گَـرد فــرامـوشـی ازیـن آئـیـن زدوده دین را دوبـاره بـا دعـا احـیـا نـمـوده ابواب رحـمت را سوی مردم گشوده در هر مناجـاتش، گریز روضه بوده با سجده‌هایش خلق را دلگرم می‌کرد سنگ دل هر غـافـلی را نرم می‌کرد تـابـید نـورش، بـازتـابش شد صحیفه خـیـر کـثـیـرِ آفـتـابـش شد صـحـیـفـه پیـغـمـبری کرد و کتابش شد صحیفه ارکـان ناب انـقـلابـش شد صـحـیـفـه دل‌های ما را با منـاجـاتـش تکان داد راه خـدا را بـا ابـوحـمـزه نـشـان داد از سجده‌هایش روح ایمان، جان گرفته با گریه‌هایش دین، سر و سامان گرفته از یک دعای نوکـرش، باران گرفته بـا مــادر او آبـــرو ایــران گــرفــتـه لطـفی نـدارد روزی‌ام بی شـهـربـانو دسـت من و احـسانِ بی‌بی شهـربـانو کار جهادی کرد و دین را تقویت کرد خیلی غلام، آقا خـرید و تـربـیت کرد نسبت به داغ کـربـلا با معـرفت کرد با روضه هر جامانده را خوش عاقبت کرد خیره به ظرف آب می‌شد، تشنه می‌ماند از کام بابایش همیشه روضه می‌خواند با روضه‌اش تا سال‌های سال، می‌سوخت یاد لباس خـونی و پامـال، می‌سوخت یاد تن بی‌سر، ته گـودال، می‌سوخت یک عمر یاد غارت اطفال، می‌سوخت با گـریه‌اش تـبـلـیغ کرد و کـم نیاورد با گریه‌اش ما نوکران را گریه کن کرد |